ممنون ازعشقت...

آغازمیکنم...

نمیدانم به کدامین سوچشم دوزم؟

نمیدانم آخرازپشت کدامین کوه طلوع خواهی کرد؟

نمیدانم درکدامین لحظه ی زیباچشمانت راازآنم خواهی ساخت؟

ذهنم لبریزازاین نمیدانم هاست که تنهاباوجودت پاسخ داده خواهندشد...

دلم تنگ است،هرروزوهرشب بادردفراقت میسوزم ومیسازم...

چاره ای نیست...میبایدخزان عشق راتارسیدن بهارش متحمل شویم...

دوستتدارم واین باعث میشودکه خودرابی نیازترین بدانم...

به همین دلیل است که درباغ آرزوهایم راکلون زده ام ،روی درش نامت راحک کرده ام...

این یعنی اینکه:آرزوهایم فدایت،دنیایم فدایت...

تمامم رادرتوخلاصه میکنم...

هرروزصبح به امیددیدارت بیدارمیشوم وهرشب به امیداینکه دررویاهایم به دیدنم آیی به خواب میروم...

اماافسوس که نه در بیداری ونه دررویاتکرارنمیشوی...

افسوس وصدافسوس که قلب بیمارم دراسارت جان میسپارد...

این اسارت رادوست دارم...میدانم که ازاینجابه آغوش توتبعیدخواهم گشت...

همانجاکه تمام زشتی هازیباوتمام تلخی هاشیرین میشوند...

همانجاکه ترس وهراس هایم به فنامیروند...

این روزهاعشق چشمانم رالبریزساخته است...

عشق درگوشه گوشه ی وجودم لانه کرده است...

خوشحالم چون توئی دارم،زیباترین اعترافم ،اعتراف به عشق توبود...

توئی که هرروزوهرشب بوسه هایم رانثارعکسش میکنم...

توئی که هرروزبخدامیسپارمت...

آنقدربه خداگوشزدکرده ام که اونیزکم کم حسودی میکند!

خب خداهم حق دارد،توخدایم گشته ای...

ممنون ازعشقت...

ممنون که عشق رامضمون زندگی ام ساختی...

 ممنون که اشک رابه چشمانم فرامیخوانی...

ممنون که آسمان قلبم گشتی...

ممنونم عزیزم...

ممنون که مجنون شبهای تارم شدی...

ممنون که دنیایم شدی...

ممنون که خدایم شدی...

عزیزم به عظمت عشق قسم...

دوستت دارم...تابه ابدیت...